Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, το Λιβάδι λειτουργούσε υπό αυτόνομο καθεστώς, παρουσιάζοντας έτσι άνθηση οικονομική και πνευματική. Είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του αρχηγού της επανάστασης στη Μολδοβλαχία Γεωργάκη Ολύμπιου (1772 - 1821), ανδριάντας του οποίου υπάρχει στη θέση "Κιόσκι" φιλοτεχνημένος από τον γλύπτη Κανακάκη το 1965. Από τα σχολεία του χωριού (από τα πρώτα που λειτούργησαν στη Θεσσαλία) πέρασαν μεγάλοι του Γένους διδάσκαλοι, όπως ο Κούμας, ο Πέζαρος, ο Άνθιμος Ολυμπιώτης και ο ξακουστός Λιβαδιώτης μαθηματικός Ιωνάς Σπαρμιώτης.
Δυστυχώς το Λιβάδι όπως και πολλά άλλα χωριά της επαρχίας καταστράφηκε από τους Γερμανούς το 1943 - 44.
Την εποχή που άκμαζε το χωριό (μέσα 19ου αιώνα) λειτουργούσαν τέσσερα σχολεία με τρεις βαθμίδες εκπαίδευσης (νηπιαγωγείο, δημοτικό και γυμνάσιο). Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι νηπιαγωγείο και δημοτικό αριθμούσαν 400 μαθητές. Τα σχολεία αυτά διέθεταν μεγάλη και πλούσια βιβλιοθήκη, η οποία έδειχνε τη σχέση του Λιβαδίου με τον Ελληνικό και Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό της εποχής, δυστυχώς όμως κάηκε και αυτή το 1944.
Μαθητές από το Λιβάδι παίζουν στην αυλή του σχολείου τους
Την ίδια εποχή το δυναμικό της ντόπιας κτηνοτροφίας ήταν 180.000 αιγοπρόβατα και ανθούσε σημαντική βιοτεχνία παραγωγής κτηνοτροφικών προϊόντων και προϊόντων μαλλιού (κιλίμια, βελέντζες και ότι μπορούσε να παραχθεί από το "σκουτί", δηλαδή το μαλλί του τράγου). Εξαιτίας της άνθησης πολλοί Λιβαδιώτες έμποροι εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη, τα Γρεβενά, στην Κατερίνη, στη Βιέννη και σε πολλά άλλα σημεία της Ευρώπης. Χάριν αυτής της ευρωπαϊκής επαφής, αναπτύχθηκε και η προαναφερθείσα παιδεία στο Λιβάδι. Στις μέρες μας το Λιβάδι διαθέτει νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο.
Η άσκηση παραδοσιακών επαγγελμάτων, όπως η κατασκευή ταπήτων (κιλιμιών) στον αργαλειό, η παραδοσιακή τυροκομία, η κατασκευή σαμαριών και τσαρουχιών, το κτίσιμο με πέτρα, δείχνουν την αντίσταση του Λιβαδιού στην ισοπέδωση που επιφέρει ο σημερινός τεχνολογικός πολιτισμός.
