Οι ιστορικές πηγές, αν και είναι αρκετά πλούσιες για την αρχαία και την ρωμαϊκή περίοδο, σιωπούν για την παλαιοχριστιανική και τους μετέπειτα χρόνους, γι' αυτό δεν γνωρίζουμε, εάν τα αρχαία ονόματα των πόλεων, που προανεφέρθησαν, εξακολουθούν να υφίστανται κατά τις περιόδους αυτές.
Σύμφωνα με διάφορους μελετητές και βάσει των επιγραφικών μαρτυριών, οι πόλεις της Περραιβίας υφίσταντο έως τον 3ο μ.Χ. αιώνα και εν συνεχεία, επί της εποχής του Διοκλητιανού (284-305), περιελήφθησαν εις την επικράτεια της Λάρισας. Κατά την περίοδο αυτή καθιερώνεται, για πρώτη φορά, η επαρχία της Θεσσαλίας, στην οποία υπάγεται τμήμα της Άνω Μακεδονίας και συγκεκριμένα οι περιοχές των Ορεστών και Ελιμμιωτών, όπου ανθούν οι πόλεις «Διοκλητιανούπολις», έξω από τη σημερινή Καστοριά και «Καισάρεια» έξω από τα Σέρβια.
Ο Προκόπιος, ιστορικός της εποχής του Ιουστινιανού (527-565), γράφει ότι η Θεσσαλία ήταν χώρα εύφορος και με άφθονα νερά αλλά οι κάτοικοι της δεν την εκμεταλλεύονταν εξ αιτίας του φόβου των εχθρικών επιδρομών, ο οποίος επεκτείνονταν λόγω της κακής καταστάσεως των οχυρώσεων των πόλεων.
Ο ίδιος ιστορικός παρέχει την εικόνα του αραιού δικτύου των οχυρουμένων πόλεων, κατά την ύστερη ρωμαϊκή περίοδο αναφερόμενος μόνο στη Λάρισα και την Καισάρεια, τις οποίες θεωρεί πόλεις, ενώ η Ολοσσών δεν συγκαταλέγονταν στην τάξη αυτή όμως κατά την περίοδο του Ιουστινιανού περιτειχίσθηκε από ένα μικρό τείχος, τμήμα του οποίου διασώζεται μέχρι σήμερα.
Ο ίδιος ιστορικός παρέχει την εικόνα του αραιού δικτύου των οχυρουμένων πόλεων, κατά την ύστερη ρωμαϊκή περίοδο αναφερόμενος μόνο στη Λάρισα και την Καισάρεια, τις οποίες θεωρεί πόλεις, ενώ η Ολοσσών δεν συγκαταλέγονταν στην τάξη αυτή όμως κατά την περίοδο του Ιουστινιανού περιτειχίσθηκε από ένα μικρό τείχος, τμήμα του οποίου διασώζεται μέχρι σήμερα.
